بتن‌های پلیمری در ساخت قطعات پیش‌ساخته، کفپوش پارکینگ‌ها و زمین‌های ورزشی، به عنوان درزگیر، ضد آب کردن به‌خصوص آب‌بندی سازه‌های بتنی کاربرد اساسی دارد. همانطور که خواندید این نوع بتن به علت مواد رزینی که در ساخت آن به کار می رود، از مقاومت بالا در برابر خوردگی، یخ زدگی، ضربه و غیره برخوردار است. رایج ترین پلیمرهای مورد استفاده متاکریلات، رزین پلی استر، رزین وینیل استر، رزین اپوکسی و رزین فوران می باشند. در بین این رزین ها، رزین پلی استر غیر اشباع رایج ترین رزین پلیمری مورد استفاده در sepanta بتن است. دلیل استفاده فراوان از این نوع رزین در دسترس بودن، هزینه کم، خواص مکانیکی خوب و مقاومت فشاری بالا است. همانطور که گفتیم بتن های پلیمری از رزین ها و سنگدانه ها تشکیل شده اند.
بتن پلیمری PC
- این رفتار در اثر این واقعیت است که مواد آلی مونومر با سیستم های آبی ناسازگار بوده و گاهی اوقات با روند هیدراتاسیون سیمان قلیایی ناسازگار هستند.
- انواع بتن های پلیمری بتن های باردار شده توسط پلیمر شامل بتن پرتلند پیش ریخته شده است که توسط یک سیستم مونومری باردار گردیده است و آماده واکنش است و متعاقب آن در محل پلیمریزه می شود.
- با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی در قرن اخیر، علم شناخت انواع بتن و خواص آنها نیز توسعه قابل ملاحظه ای داشته است، به نحوی که امروزه انواع مختلف بتن با مصالح مختلف تولید و استفاده می شود و هر یک خواص و کاربری مخصوص به خود را داراست.
- بتن پلیمر-گوگرد همانطور که از نام آن پیداست، متشکل از ترکیبات گوگرد و پلیمری توام با هم است.
- رایج ترین پلیمرهای مورد استفاده متاکریلات، رزین پلی استر، رزین وینیل استر، رزین اپوکسی و رزین فوران می باشند.
بتن های معمولی به نسبت بتن های پلیمری، از مقاومت کمتری در برابر عوامل خورنده شیمیایی برخوردار هستند. بتن ها از مصالح پرکاربرد مورد استفاده در انواع پروژه های عمرانی هستند. امروزه قطعات بتنی در اشکال و انواع مختلفی تولید می شوند که بنابر کارکردشان استفاده هایی متفاوتی دارند. بتن پلیمری یکی از انواع بتن های ساختمانی امروزه است که متشکل از زنجیره ای از مولکول های شیمیایی به هم پیوسته می باشد. زمان گیرش بتن های پلیمری بسیار کوتاه است و بعد از گذشت یک الی دو ساعت این ماده کاملا مستحکم می شود. کاهش دما به متر از ۴۰ درجه سانتی گراد ممکن است سرعت عمل آوری بتن را کاهش دهد.
هر یک از این بایندرها ویژگی های خاص خودشان را دارند که سبب تولید انواع بتن های پلیمری شده است. بتن پلیمری نوعی از بتن است که در سال ۱۹۵۰ معرفی و در اواخر دهه ۱۹۷۰ رایج شد. این نوع بتن از رزین های پلیمر و سنگ دانه های ریز و درشت تشکیل می شود. از رزین ها به عنوان ماده چسبنده به جای آب استفاده می شود که افزایش مقاومت در برابر خوردگی، یخ زدگی و غیره را به همراه دارد. علاوه بر استفاده از این بتن در صنعت ساختمان سازی امروزه، به جهت پیشبرد پروژه های راهسازی و روکش کردن جاده ها و پل ها نیز استفاده از این نوع مصالح همچنان کاربردی است.
۴-۱- توالی عملیات تزریق پلیمر در بتن
در ۵ دقیقه اول در معرض قرارگرفتن بتن، حدود ۳۸ درصد از نفوذ ۴۸ ساعته پلیمر تحقق یافت؛ بنابر این، به تدریج سرعت نفوذ کاهش یافت. پس از خارج کردن اعضا از قالب ها، عمل آوری آنها در دماهای محیط، از طریق عمل آوری مرطوب معمولی برای مدت ۲۸ روز و یا ۷ روز مناسب است، زیرا خواص نهایی PIC تابع کیفیت تراوایی بتن نیست. برای برنامه زمان بندی تولید سریع، ممکن استفن آوری های عمل آوری نیز اعمال گردد. چنانچه لزجت مایع زیاد باشد و منافذ باشد و منافذ موجود در بتن، خالی نباشند (زیرا آنها شامل آب و هوا هستند)، لذا برای یک مایع بسیار مشکل است که بتواند به داخل آن نفوذ کند.